Historia kalkulacji zdyskontowanych przepływów pieniężnych sięga starożytności, gdy po raz pierwszy pożyczono pieniądze na procent. Jako metoda szacowania aktywów często była przeciwstawiana wartości księgowej, determinowanej na podstawie ksiąg rachunkowych. Dyskontowanie przepływów pieniężnych osiągnęło swoją popularność w zakresie wyceny papierów wartościowych w roku 1929, podczas krachu giełdowego. W 1930 roku Irving Fisher w swojej książce pt. Teoria stopy procentowej (ang. The Theory of Interest) oraz następnie w 1938 roku John Burr Williams w swoim tekście pt. Teoria inwestowania w wartość (ang. The Theory of Investment Value), oficjalnie jako pierwsi, zaprezentowali metodę DCF w nowoczesnej ekonomii.
Obecnie metoda zdyskontowanych przepływów pieniężnych DCF jest jedną z najpopularniejszych metod dochodowych służących do wyceny spółek. Metoda ta polega na wycenie projektu, spółki lub jej poszczególnych aktywów przy wykorzystaniu podejścia rachunku wartości pieniądza w czasie. Przyszłe przepływy pieniężne są określane oraz dyskontowane, aby móc określić ich wartość bieżącą. Wykorzystywana przy wycenie stopa dyskonta przeważnie odpowiada kosztowi kapitału oraz obejmuje oszacowane ryzyko dotyczące przyszłych przepływów pieniężnych.
Schemat finansowania spółki determinuje określony wariant liczenia DCF. Wśród nich wyróżniamy:
Podejście własnościowe:
– FCFE (ang. Free Cash Flows to Equity) – metoda przepływów pieniężnych dla właścicieli kapitału.
Podejście podmiotowe:
– APV (ang. Adjusted present value) – metoda skorygowanej wartości bieżącej,
– WACC (ang. Weighted average cost of Capital) – metoda średniego ważonego kosztu kapitału,
– TCF (ang. Total cash flow) – metoda totalnych przepływów pieniężnych,
– FCFF (ang. Free Cash Flow to the Firm) -metoda przepływów przedsiębiorstwa jako całości.